Potencega fortega akra krio ekŝiris la mildan kvieton de la dormema urbo. Ulo prezentis sin preskaŭ tuj ĉe la pordoj de la palaco, kiuj malfermiĝis ekde ria alveno. Ri direktis sin sen akompano nek hezito al la konsilia halo, kie la reganta paro atendis rin. La ulo nur aŭskultis antaŭ ol eliri ; ria laboro tuj komencos.

Riaj nuraj okupoj ĉiam estis satigi ĉiun kapricon de la Geprinco, kiu kutimis kriadi lacegiĝante, kaj lacigante la popolon senigitan je dormo, ĝis ria volo estos realigita. Tiu ulo, kiu savadis la ripozon de la loĝantaro kaj samtempe la publikan ordon, ricevintis la nomon : "Gardisto de la Dormo". Ri ĉion studadis ĝis la tago, kiam ri ekpovis estingi la unuajn kriojn de la Geprinceto ; ekde tiam ri servadis la palacajn mastrojn. Neniam ri troviĝis en neeblo ĉesigi kriojn de la plej kaprica geprinco de la dinastio. Ankoraŭ ĉi-foje, ri certis revenigi kvieton sur la urbon, kiu feliĉa ekdormos.

Dum iu el siaj enurbaj promenadoj, stirante iu el siaj kapricrezultoj, la Geprinco, nun bela juna homo, rimarkis ĉarmegan adoleskulon kun brunaj haroj. Aŭskultante nur novan kapricon, ri realigis joregon por halti sian veturilon apud la mirindulo, al kiu ri proponis enveturiĝi sur la apudan seĝon. Nea respondo al ria propono ŝokis rin kaj malgraŭ sia insistado ri ne povis havi la plezuron ĝui la kompanion de la brunhara sorĉulo.

Vespere la urbo aŭdis ankoraŭfoje la potencegan fortegan akran krion, kiu ankoraŭ fojfoje interrompis la trankvilan vivon de la loĝantaro. La Gardisto de la Dormo pliafoje iris palacen ; forlasante la garditan fortikaĵon, unuafoje dum sia multsukcesa kariero ri ne certis ne malsukcesi. Ri efektive retrovis la junan brunulon sed ne sukcesis konvinki rin lasi sin veturigi far la Geprinco.

Ege malmulte da tempo post ĉi tiu interparolo, la veturilo de la Geprinco haltis akrobate antaŭ la loĝejo de la dezirata brunharulo. La Geprinco mem vigle eliĝis. Ri ne forgesintis sian kapricon kaj tion reasertis al sia gastiganto post kiam ri gustumadis la plej elstarajn pladojn, kiujn ri iam ajn gustumintis.

En surdiga zumego, la Geprinco forveturis al tiu, kiun ri taksis kiel la plej valoran ulon de la reĝolando. Ve ! Ankaŭ ĉi tiu ne sciis, kiel papilio povus elŝvebi de ies ajn okuloj. La Geprinco ekmalesperis ; ri tiom volantus, ke la dua seĝo de ria veturilo subtenu la belan brunulon. Ri malgraŭ ĉio daŭrigis siajn ĉiutagajn festenojn nun sen plua espero. Ri pasigis plejparton de siaj noktoj serĉante la solvon de la problemo, kiun starigis la brunulo, kiu malhelpas rian dormon. Ri fine decidis peti de la junulo ŝanĝon de enigmo.

La morgaŭon, la junulo arestitis kaj enkarcerigitis. La Geprinco vizitis rin.

Ĉi-nokte la Geprinco havis malfacilaĵojn por trovi la dormon ; scii, ke pro iu el riaj kapricoj la plej bela ulo de ria reĝolando dormos en malliberejo, turmentis rin. Ri ekvolis liberigi rin sed ekpensis, ke ria digno suferos pro tio. Ri pasigis malagrablan tagon, daŭre turmentita de terura disŝiriĝo. Ri provis dormi por kvietiĝi sed kiam ri komencis pensi pri la brunulo, kiu preparis al ri tiajn delikataĵojn, ri sentis bezonon plori. Ri provis rezisti sed malgraŭ ri io ekfluis de riaj okuloj. Pro honto ri fermis siajn palpebrojn kaj lasis fluadi. Tiam, kiam ri ekkuraĝis rigardi la ĉirkaŭan mondon, fabela papilio bunta flugetis tra la ĉambro. Tuje ri kuris al la ĉelo, kiun ri malfermos ; la papilio kirliĝante eksekvis.

Tuj kiam revenis la sunaj tagoj, sukcesis ruza vendisto konvinki min, ke mi bezonegas ĉi tiun miraklan teĥnikaĵon. Ĝi fakte estas nur matraco por sunbanado. Verdire ĝi ja aŭtomate direktiĝas por samtempa sunumado de ambaŭ viaj dekstra kaj maldekstra flankoj. Mi instaligis ĝin en parton de mia ĝardeno, kie ĝenos nek la arboj nek la najbaroj. Nun kuŝas tiu strangaĵo meze de la gazono inter la altaj kaj densaj heĝoj, kiuj ĉirkaŭbaras mian komfortan bienon.

Dorse al la suno, kuŝante sur mia miraklaĵo, mi provas legi la kvindekan numeron de Gazeto Andaluzia. Apenaŭ eblas koncentri mian atenton. Tiuj najbaraj diabletoj krietas, ploras, koleregas, krias, ploregas, koleretas, kriegas, ploretas, koleras... Dume, preskaŭ ne konsciante pri la tumulto ĉirkaŭ si, la najbaro pritondas siajn arbedojn, arbetojn, arbojn, arbustojn per tondilego klakadanta. Eĉ gajaj birdetoj ne sukcesas aŭdigi siajn voĉojn. Mi lasas la gazeton fali sur gazonon. Mi almetas opakajn okulprotektilojn sur miajn okulojn. Nun tute nigras mia mondo. Orelŝtopilojn mi forgesis en la domo. Ne gravas. Mi turnas min fronte al la suno.

Daŭre aŭdeblas la najbara bruŝtormego. Kri'! Klak'! Plor'! Klak'! Plor'! Klak'! Kri'! Plor'! Klak'! Kri'! Klak'! Kri'! Bird'! Kri'! Klak'! Plor'! Kri'! Klak'!... Feliĉe afablaj sunobriloj karesas mian nudan korpon. Ili varmigas miajn ŝultrojn, miajn koksojn, miajn genuojn, miajn kubutojn, miajn femurojn, mian bruston, miajn vangojn, mian ventron. Ĉiuj muskoloj malstreĉiĝas plezurige. Mian ŝvitetantan haŭton kirlete sekigas venteto. Ĝi alportas parfumojn de freŝe falĉita herbo, de sekiĝantaj arbofolioj, de plej diversaj floroj kaj de aromplenaj plantoj. Eĉ pli facile aŭdeblas la birdetoj. Senmove mi plensense ĝuas la naturon. Kriego ĉesigas ĉiajn najbarajn bruemojn. Ili forveturu. Mia hundo transpasas sub la heĝo certe forvoronte ĉion, kion la najbara kato ne manĝis, se ne la katon mem. Sed tute negravas.

Silento regas nun. Kvietiĝas ĉirkaŭ mi. Sur fona susurado de la proksima rivereto simfonias nun plengorĝe birdoj kun insektoj. Ankaŭ mia matraco de tempo al tempo zumetas por teni min fronte al la suno. Ĝuinda plezuro de senombra sunbanado. Kvankam... ja ŝajnas, ke io ombras mian maleolon. Jen tre malrapide moviĝas la nevarmigita areo genuen. Tamen la instalistoj promesis, ke nenio ajn povos iam ajn ombri iun ajn parton de ia ajn korpo surmatraca. Fiuloj! Kaj decideme la ombro transpasis la genuon ŝajne al talio. Aŭ ĉu mi nur fantazias pri tiu senkaŭza malvarmiĝo de mia haŭto? Ĝi kvazaŭ sekvas miajn dezirojn karesante mian korpon sen tuŝi mian haŭton. Certe ne hazarde evoluas tiu sento gajekscitante min. Mi verŝajne duonsonĝas.

Brueto malantaŭ mi. Pasero en arbeto. Kaj daŭre vagadas la mistera ombro. De iu vango. Tra la frunto. Al la alia. Mi atendas. Kolen. Ŝultren. Brusten, flanken. Ventren. Koksen, femuren. Mi petegas tiujn movojn. Nun ĉirkaŭ mia pubo. Agrablega sonĝeto. Io falas sur mian bruston. Malpeza. Vento ŝovas ĝin ventren. Lanugo aŭ plumeto. Plezurige. Pluen. Forflugis. Plumtuŝo ĉe la nazo. Plumtuŝo ĉe la mentono. Ĉe la frunto. Tio nervozigas min. Ĉe la lipoj, ĉe la kolo. Mi streĉiĝas. Orelo. Streĉiĝego. Kaj tute neatendite en alian orelon, flustre "Kviete". Do vere temas pri karesado. Ĉu mi leviĝu por forpeli ĉi tiun karesanton? Aŭ ĉu estas karesisto? Ĝis nun mi ŝajne ne endanĝeriĝis. Almenaŭ ne korpe. Sed anime mi jam pereis. Mi deziregas pliajn karesojn. Kaj se danĝero sentebliĝos ankoraŭ uzeblos sportoluktoj por elsaviĝi. Mi malstreĉiĝu.

Mi malstreĉiĝas. Plumtuŝo ĉe la lipoj. Mi malstreĉiĝis. Plumtuŝo ĉe la umbiliko. Mi ridetas. Ĉe la femuro. Ĉe la ŝultro. La daŭro, la vasteco, la sinsekvoj de la tuŝoj varias senlogike. Jen rapida glito. Jen daŭra tuŝo. Ekscitige. Jen surbruste. Jen interkrure. Frenezige. Ĝuige. Mi spiras laŭ la ritmo de la tuŝoj. Malregule. Profunde, apenaŭ. En. El, en. En, el, el, en. El. Paŭz'. Akriĝas mia deziro. Se ne baldaŭ reekos la tuŝoj, mi ploros. Tuŝ'. Suspir'. Ĝuego. Ŝajnis humida ĉi lasta tuŝo. Kaj humida jena glito ja estas. Gut'. Humidaj karesoj plektas reton ĉirkaŭ mian nudecon. La suno sekigas la fadenojn. Sed restas la sento. Fadenoj kvazaŭ sendepende moviĝas. Ili premas mian haŭton. Ondadas kiel fingroj karesantaj ĉiujn erojn de mia korpo. Dekoj, centoj, miloj da fingroj ĉirkaŭirantaj miajn nervojn. Intensa kaj profunda karesado. Ĉu karesisto aŭ ĉu sorĉisto? Ne eblas respondo. Ne taŭgas demando. Ĝuenda plezurego. Frakasanta ondego de orgasmo. Ĝojplena eksplodego. Kolaps'

Langego lekas mian vangon. Mia hundo revenas sub la heĝon. Ĝi bruas same kiel tiam, kiam ĝi foriris. Sed kiu lekis mian vangon? Mi malmetas miajn okulprotektilojn. Suno brilegas. Ĝi blindigas min. Trans duonfermitaj palpebroj mi rekonas la langon, kiu denove lekas mian vizaĝon. Sed kiu bruas sub la najbara heĝo? Mi provas alrigardi sed distingas nenion. Ne plu bruas. La suno baldaŭ malaperos malantaŭ la altajn heĝojn. Mia hundo insistas por ke mi zorgu pri ĝi. Kia sonĝ'! Sed nun ek al la dom'.

Hodiaŭ pluvetadas. Jam de horoj, rigardante tra la fenestro, mi karesadas mian hundon. Mi revetas pri morgaŭ: suna tago kun tondilego klakadanta. Mi kaj ri, kaj la sun'.

Tiu publika ĝardeno ŝajnas allogi homojn same kiel matura abrikoto allogas vespojn. Svarmas homoj irantaj ĉien laŭ malsamaj trajektoj, ĉiam laŭ malsamaj rapidecoj, ĉiel laŭ malsamaj intencoj. En tia homamaso mia vizaĝo ŝajne allogas ĉies rigardon same kiel celtabulo allogas sagojn. Mi sentas min trafita el ĉiuj flankoj. Urĝe mi trovu izolitan benkon por protekti min. Se mi ne havus tiun rendevuon, mi certe fuĝus tuj; same kiel verŝajne faras ĉiuj. Kvazaŭ portita de la homfluo mi finfine trovas benkon tute taŭgan, ĝuste ekster tiu freneziga homfluo. De ĉi tie mi vidas la ĉefan aleon, kie svarmas homoj. En mian kaŝitan angulon neniu havus ideon veni. Homoj fluas kelkajn metrojn for sed feliĉe ne atingas min.

Jen sekura haveno. Feliĉe restas al mi kelkajn minutojn, preskaŭ duonhoro, por provi plibeligi min. Mi komencas rigardi mian vizaĝon per mia poŝspegulo. Eble mi kaŝu tiujn faltojn sub la palpebroj, mi reguligu miajn brovojn, mi substreku la konturojn de miaj lipoj, mi kolorigu miajn sensangajn vangojn. Tiom da detaloj korektendaj por doni al mi prezenteblan aspekton. Mi apenaŭ findecidis la ordon de la operacioj, kiam mi rimarkas iun sidantan apud mi.

- "Ĉu vi preferus, ke iu zorgu pri tio por vi?", aldemandas min ri. La demando surprizas min. Restas mi kvazaŭ frapite en la stomakon. Miaj okuloj serĉas helpon en mia ĉirkaŭaĵo. Mi provas retrovi normalan spiradon. Kaj finfine mi ekas frazon.

- "Mi...", balbutas mia voĉo. Eĉ tian simplan vorton mi ne kapablas eldiri entute kaj klare. Verŝajne mi aspektas aŭ sufiĉe embarasita aŭ tute nervoziĝonta ĉar tuj ri daŭrigas la konversacion.

- "Estas mia profesio", aldonas ri malfermante sian sakon, kiun mi ankoraŭ ne rimarkis. El tiu sako videblas diversaj iloj, eble uzataj por profesia ŝminkado. Kiel mi scius tion? Ĉiam mallerte mi provas kaŝi miajn malperfektaĵojn, neniel profesiece.

- "Estu do tiel", aŭdas mi mian voĉon respondi. Kial mi diris tion? Mi nur volas esti sola, sen iu ajn por nervozigi min dum tiuj lastaj altvaloraj minutoj. Tamen mi akceptis kaj jam mano plonĝis en la sakon kaj revenas kun kelkaj iloj. Mi rifuzu tian atakon.

- "Bonvolu fermi viajn palpebrojn. Tiel estos por mi pli facile kaj por vi pli rapide." Kaj miajn okulojn mi kaŝas malantaŭ miajn palpebrojn. Sen vere tion deziri. Kial mi obeus nekonaton? Sed jam tuŝetoj ĉirkaŭ miajn okulojn malpermesas al mi malobei. Verŝajne temas pri provoj de diversaj koloroj. Ĉu ili kongruos kun nuancoj de miaj irisoj? Estas tiel ripozige gardi miajn palpebrojn fermatajn sur mia interna mondo.

- "Post malpli ol duonhoro mi havas rendevuon", anoncas mia voĉo. Kial mi rakontus mian vivon al nekonato? Sed mia voĉo daŭrigas la rakontadon. Ĉiujn miajn hodiaŭajn rendevuojn ĝi detale priskribas.

Unue kun mia konato, kiun mi ŝatus plaĉi. Longdaŭra kareso ŝmiras kremon sub miajn okulojn. Jam de pluraj monatoj mi konas rin. Alian kremon ŝmiras alia kareso sur miajn vangojn. Regule ni renkontiĝas, butikumas, spektas filmon, ĝuas restoracion. Tuŝeto de fajna tuko sekigas la troaĵojn da ŝmiraĵoj. Sed al mi ŝajnas, ke neniam estiĝos pli kompliceca rilato malgraŭ ĉiuj miaj provoj. Per malpezaj tamponadoj pudro kaŝas miajn subpalpebrajn faltojn.

Due kun eventuala dungunto, kiun mi ŝatus konvinki pri miaj kompetentoj, se tiujn mi mem fidus. Broseto ordigas miajn brovojn. Fakte estas mia konato, kiu proponis retroviĝi en ĉi tiu ĝardeno antaŭ tiu dua rendevuo. Krajono reliefigas la koloron de miaj tro helaj brovharoj. Jam de pluraj monatoj mi kandidatiĝis ĉe tiu firmao, kiu ŝajnis ignori min ĝis nun. Aldoniĝas nun koloro sur miajn superajn palpebrojn per precizaj glitaj tuŝetoj, aŭ eble eĉ pluraj intermisksitaj koloroj.

Trie kun mia luposedanto, al kiu mi ŝuldas jam la luprezon de la du pasintaj monatoj. Miajn lipojn mi devas lasi iom da tempo senmovaj dum diversaj ŝmiraĵoj kaj malŝmiraĵoj surpasas ilin. Ri petis min per registrita letero tuj pagi por eviti jurajn sekvojn. Ankoraŭ la konturon de mia buŝo reliefigas krajona spuro. Sed por elspezi monon necesas jam enspezi el iaj fontoj. Kelkaj pudraj tuŝetoj ĉe la vangoj donas al mia vizaĝo ties plenan brilemon.

- "Alvenas via konato", anoncas ria voĉo dum ĉesas vagadi riaj manoj. Mi malfermas miajn palpebrojn. La sunradioj tra la foliaro iom malhelpas min tuj rimarki mian konaton, kiu paŝas en la ĉefa aleo. Ĉiuj iloj ekmalaperas en la sakon. Mi unumove leviĝas por mansigni al ri, aŭ eĉ braksigni ĉar miaj gestoj estis pli ampleksaj ol mi dezirus. Jam mi kaptis rian atenton. Mi turniĝas por danki mian helpinton, kiu pasigis kun mi la lastajn minutojn, sed jam ri malaperis. Same silente foriris nun tiu ĉarma strangulo kiel ri alvenis antaŭe.

Mia konato alvenas demandante kiu estis tiu ulo. Se mi scius, mi respondus sed... Anstataŭ daŭrigi tiun kvazaŭ-disputon, ri komplimentas min pro mia radiada beleco. Verdire mia ŝminkinto faris tre valoran laboron. Nun mi sentas min preta por alfronti ĉiujn malfacilaĵojn de tiu tago. Mia konato akompanas min ĝis mia rendevuo por mia venonta laborposteno. Survoje mi fulmrapide ridetas al miaj respeguligoj en montrofenestroj. Mi fieras pro mia belaspekta silueto kaj tiun ĝojon mi lasas vagadi tra mian vizaĝon. Dank'al mia helpinto ĝi nun meritas silentajn komplimentojn de ĉiuj rigardoj, kiuj trafas min.

Kiel mi forgesus tiun tagon? Ĉio sukcesis por mi. Mi konvinkige defendis miajn kompetentojn. La luposedanto ne rezistis al prezento de mia laborkontrakto. Aŭ ĉu al survanga kiseto, kiun mi haste lasis pro mia grandega ĝojo? Eble ankaŭ tian ĝojon ne rezistis mia konato, nun tre intima de multaj jaroj. De tiu tago sekvis multaj feliĉigaj aferoj, kiuj plu ĝojigas min ĉiutage. De tiu tago ankaŭ mi ne plu bezonis maski mian vizaĝon per ŝminkado. Ĉar ĉion mi sukcesis sen ajna artifikaĵo. Tamen tion mi malkovris nur vespere; kiam mi provis malŝminki min. En la publika ĝardeno, tiu profesia helpinto simple jam malŝminkis min kaj lasis mian vizaĝon nature elradianta, sen ajna masko.