Tiu publika ĝardeno ŝajnas allogi homojn same kiel matura abrikoto allogas vespojn. Svarmas homoj irantaj ĉien laŭ malsamaj trajektoj, ĉiam laŭ malsamaj rapidecoj, ĉiel laŭ malsamaj intencoj. En tia homamaso mia vizaĝo ŝajne allogas ĉies rigardon same kiel celtabulo allogas sagojn. Mi sentas min trafita el ĉiuj flankoj. Urĝe mi trovu izolitan benkon por protekti min. Se mi ne havus tiun rendevuon, mi certe fuĝus tuj; same kiel verŝajne faras ĉiuj. Kvazaŭ portita de la homfluo mi finfine trovas benkon tute taŭgan, ĝuste ekster tiu freneziga homfluo. De ĉi tie mi vidas la ĉefan aleon, kie svarmas homoj. En mian kaŝitan angulon neniu havus ideon veni. Homoj fluas kelkajn metrojn for sed feliĉe ne atingas min.

Jen sekura haveno. Feliĉe restas al mi kelkajn minutojn, preskaŭ duonhoro, por provi plibeligi min. Mi komencas rigardi mian vizaĝon per mia poŝspegulo. Eble mi kaŝu tiujn faltojn sub la palpebroj, mi reguligu miajn brovojn, mi substreku la konturojn de miaj lipoj, mi kolorigu miajn sensangajn vangojn. Tiom da detaloj korektendaj por doni al mi prezenteblan aspekton. Mi apenaŭ findecidis la ordon de la operacioj, kiam mi rimarkas iun sidantan apud mi.

- "Ĉu vi preferus, ke iu zorgu pri tio por vi?", aldemandas min ri. La demando surprizas min. Restas mi kvazaŭ frapite en la stomakon. Miaj okuloj serĉas helpon en mia ĉirkaŭaĵo. Mi provas retrovi normalan spiradon. Kaj finfine mi ekas frazon.

- "Mi...", balbutas mia voĉo. Eĉ tian simplan vorton mi ne kapablas eldiri entute kaj klare. Verŝajne mi aspektas aŭ sufiĉe embarasita aŭ tute nervoziĝonta ĉar tuj ri daŭrigas la konversacion.

- "Estas mia profesio", aldonas ri malfermante sian sakon, kiun mi ankoraŭ ne rimarkis. El tiu sako videblas diversaj iloj, eble uzataj por profesia ŝminkado. Kiel mi scius tion? Ĉiam mallerte mi provas kaŝi miajn malperfektaĵojn, neniel profesiece.

- "Estu do tiel", aŭdas mi mian voĉon respondi. Kial mi diris tion? Mi nur volas esti sola, sen iu ajn por nervozigi min dum tiuj lastaj altvaloraj minutoj. Tamen mi akceptis kaj jam mano plonĝis en la sakon kaj revenas kun kelkaj iloj. Mi rifuzu tian atakon.

- "Bonvolu fermi viajn palpebrojn. Tiel estos por mi pli facile kaj por vi pli rapide." Kaj miajn okulojn mi kaŝas malantaŭ miajn palpebrojn. Sen vere tion deziri. Kial mi obeus nekonaton? Sed jam tuŝetoj ĉirkaŭ miajn okulojn malpermesas al mi malobei. Verŝajne temas pri provoj de diversaj koloroj. Ĉu ili kongruos kun nuancoj de miaj irisoj? Estas tiel ripozige gardi miajn palpebrojn fermatajn sur mia interna mondo.

- "Post malpli ol duonhoro mi havas rendevuon", anoncas mia voĉo. Kial mi rakontus mian vivon al nekonato? Sed mia voĉo daŭrigas la rakontadon. Ĉiujn miajn hodiaŭajn rendevuojn ĝi detale priskribas.

Unue kun mia konato, kiun mi ŝatus plaĉi. Longdaŭra kareso ŝmiras kremon sub miajn okulojn. Jam de pluraj monatoj mi konas rin. Alian kremon ŝmiras alia kareso sur miajn vangojn. Regule ni renkontiĝas, butikumas, spektas filmon, ĝuas restoracion. Tuŝeto de fajna tuko sekigas la troaĵojn da ŝmiraĵoj. Sed al mi ŝajnas, ke neniam estiĝos pli kompliceca rilato malgraŭ ĉiuj miaj provoj. Per malpezaj tamponadoj pudro kaŝas miajn subpalpebrajn faltojn.

Due kun eventuala dungunto, kiun mi ŝatus konvinki pri miaj kompetentoj, se tiujn mi mem fidus. Broseto ordigas miajn brovojn. Fakte estas mia konato, kiu proponis retroviĝi en ĉi tiu ĝardeno antaŭ tiu dua rendevuo. Krajono reliefigas la koloron de miaj tro helaj brovharoj. Jam de pluraj monatoj mi kandidatiĝis ĉe tiu firmao, kiu ŝajnis ignori min ĝis nun. Aldoniĝas nun koloro sur miajn superajn palpebrojn per precizaj glitaj tuŝetoj, aŭ eble eĉ pluraj intermisksitaj koloroj.

Trie kun mia luposedanto, al kiu mi ŝuldas jam la luprezon de la du pasintaj monatoj. Miajn lipojn mi devas lasi iom da tempo senmovaj dum diversaj ŝmiraĵoj kaj malŝmiraĵoj surpasas ilin. Ri petis min per registrita letero tuj pagi por eviti jurajn sekvojn. Ankoraŭ la konturon de mia buŝo reliefigas krajona spuro. Sed por elspezi monon necesas jam enspezi el iaj fontoj. Kelkaj pudraj tuŝetoj ĉe la vangoj donas al mia vizaĝo ties plenan brilemon.

- "Alvenas via konato", anoncas ria voĉo dum ĉesas vagadi riaj manoj. Mi malfermas miajn palpebrojn. La sunradioj tra la foliaro iom malhelpas min tuj rimarki mian konaton, kiu paŝas en la ĉefa aleo. Ĉiuj iloj ekmalaperas en la sakon. Mi unumove leviĝas por mansigni al ri, aŭ eĉ braksigni ĉar miaj gestoj estis pli ampleksaj ol mi dezirus. Jam mi kaptis rian atenton. Mi turniĝas por danki mian helpinton, kiu pasigis kun mi la lastajn minutojn, sed jam ri malaperis. Same silente foriris nun tiu ĉarma strangulo kiel ri alvenis antaŭe.

Mia konato alvenas demandante kiu estis tiu ulo. Se mi scius, mi respondus sed... Anstataŭ daŭrigi tiun kvazaŭ-disputon, ri komplimentas min pro mia radiada beleco. Verdire mia ŝminkinto faris tre valoran laboron. Nun mi sentas min preta por alfronti ĉiujn malfacilaĵojn de tiu tago. Mia konato akompanas min ĝis mia rendevuo por mia venonta laborposteno. Survoje mi fulmrapide ridetas al miaj respeguligoj en montrofenestroj. Mi fieras pro mia belaspekta silueto kaj tiun ĝojon mi lasas vagadi tra mian vizaĝon. Dank'al mia helpinto ĝi nun meritas silentajn komplimentojn de ĉiuj rigardoj, kiuj trafas min.

Kiel mi forgesus tiun tagon? Ĉio sukcesis por mi. Mi konvinkige defendis miajn kompetentojn. La luposedanto ne rezistis al prezento de mia laborkontrakto. Aŭ ĉu al survanga kiseto, kiun mi haste lasis pro mia grandega ĝojo? Eble ankaŭ tian ĝojon ne rezistis mia konato, nun tre intima de multaj jaroj. De tiu tago sekvis multaj feliĉigaj aferoj, kiuj plu ĝojigas min ĉiutage. De tiu tago ankaŭ mi ne plu bezonis maski mian vizaĝon per ŝminkado. Ĉar ĉion mi sukcesis sen ajna artifikaĵo. Tamen tion mi malkovris nur vespere; kiam mi provis malŝminki min. En la publika ĝardeno, tiu profesia helpinto simple jam malŝminkis min kaj lasis mian vizaĝon nature elradianta, sen ajna masko.